گه ازموی میان شهرت دهد نازک خیالی را

گهی از چین ابرو سکته خواند بیت عالی را

زبان حال خط دارد حدیث شکر لعلش

ازین طوطی توان آموختن شیرین مقالی را

ز نیرنگ حجابش غافلم لیک اینقدر دانم

که برق جلوه خواهد ساخت فانوس خیالی را

نسیم دامن اوگر وزد گاه خرامیدن

سحر بی پرده گردد غنچهٔ تصویر قالی را

خیالی از دهان او نشانم می دهد اما

همان حکم عدم باشد اثرهای خیالی را

به هر نظاره حسنش شوخی رنگ دگردارد

تصور چون توان کردن جمال بی مثالی را

دل از خود می رود بگذارتا مست فغان باشد

جرس آخر به منزل می کندکم هرزه نالی را

قناعت پیشه ای هشدارکاین حرص غنادشمن

کمینگاه هوسها کرده وضع بی سوالی را

حباب باد پیمای تو وهمی در قفس دارد

توشمع هستی اندیشیده ای فانوس خالی را

همه گر عکس آفاق است در آیینه جا دارد

بنازم دستگاه عالم بی انفعالی را

نیابی غیر شک از پرده های چشم ما بیدل

حریر ما به دل دارد هوای برشکالی را